Pazar günleri tenisten dönerken bana Radyo 1’i açtırıyor. O saatte maç yayını olduğunu artık iyice öğrendik. Bir gün yine böyle kanalları dolaşırken Tansu Polatkan’a denk gelmiştik. Aras’a bu spikerin benim lise dönemimde de böyle maç anlattığını, pazar öğleden sonraları onun sesini radyoda sık sık duyduğumu anlatmıştım, “Hala orada olması ne ilginç, değil mi?” demiştim.
Bir süre maça kulak veriyoruz. Aras, futbolcu adlarından hangi takımların oynadığını tahmin etmeye çalışıyor. “Kasımpaşa baba”, diyor, “Şu şu futbolcular oranın oyuncuları… Diğer takım da galiba Gaziantep!”
Uyku
Twitter’dan bir arkadaşım yazmıştı, bir anne: Uykuya dalmak çocuklar için çok korkutucu. Ve bu bana hep ilginç geliyor... Bu tweet’i okuyunca hatırladım, bir dönem -anaokulu veya birinci sınıf olabilir- Aras da her akşam uykuya dalarken soruyordu: “Ben sabah uyanınca siz de burada olacaksınız, değil mi?”
Bu soruyu ona sorduran endişenin kaynağını hala merak ederim. Acaba neler düşünüyordu? Öyle zamanlarda, çok uykusu olmadığı halde yatmak zorunda olması herhalde ona zor geliyor, belki de çocuk imgelemi ona küçük oyunlar oynuyordu. Bu soru artık sorulmuyor, ama uykuya karşı direnişi hala sürüyor. Her akşam 9 civarı yatırıyoruz Aras’ı, plan bu, ama uyku saatini geciktirmeyi hep başarıyor, en az bir kez su içmeye, bir kez de bir şey sormaya geliyor!
Drama
Okulla aramız iyi. Bazen ertesi sabah biraz daha fazla uyuması için direkt ikinci derse gitmeyi öneriyorum (daha doğru bir deyişle ilk dersi kırmayı). Bunu asla istemiyor. Okula teneffüste veya herkes derse girdikten sonra varmak düşüncesi onu rahatsız ediyor. Öğretmenini, arkadaşlarını, sınıftaki ortamı seviyor. Drama dersine de özel bir düşkünlüğü var. “İstersen yarın ilk derse gitmeyelim, biraz uyursun,” diyorum, itiraz ediyor: “Drama kaçar mı baba?” diyor.
Yeni Bir Dil
Bazen Perşembe öğleden sonraları kursa ben götürüyorum. Yolda arkadaşlarını da alıyoruz. Çocuklar arabaya biner binmez bir gevezeliktir başlıyor. Hayli hararetli bir konuşma bu, ama başka bir dilde! Benim tek anladığım oynadıkları oyunda 6. veya 7. seviyeye geçmiş oldukları, konuşmanın sonrası bana tamamen yabancı bir jargonda ilerliyor. Gerçi ben buna aşinayım, okulda da aynı şeyi sıklıkla yaşıyorum. Aras’ın üniversitedeki abileri de bu dilde birkaç seviye ilerideler!
Eren Hasnoproblem
Koridorda bir tahtamız var. Aras’a notlar bırakıyorum, aklıma gelen kimi parlak (!) fikirleri oraya yazıyorum. Her şey futbolcu soyadlarını İngilizce söyleme teşebbüsü olarak başladı, küçük bir şaka olarak (Kubilay Birdwithoutwings and Volkan Ironhand!). Şimdi aklımıza geldikçe bu listeye yenilerini ekliyoruz. Böylece hayatımızda yoğun olarak var olan iki olguyu (İngilizce ve futbol) birleştirmiş oluyoruz. Ama, her zaman olduğu gibi, hayat kurmacadan daha şaşırtıcı: İngiliz Milli takımında Danny Drinkwater diye futbocu var!
Tabii arada tahtaya “Which country won the first World Cup?” gibi ciddi sorular yazdığım da oluyor. Aras bu notları ve soruları okuyor, o gün arama motorları bir nebze daha fazla çalışıyor…
Çocuklar Duymasın
Bu kış rutin işlerimizden biri de her gece evimize Haluk’u ve Meltem’i misafir etmek oldu. Yemek sonrasından yatma saatine kadar olan kısımda mutlaka Çocuklar Duymasın açılıyor. 9 yaşında bir çocuğu neden bu kadar çektiğini tam anlamıyorum ama zararı yok, eli yüzü düzgün, olumlu mesajları olan bir dizi bu, üstelik güldürüyor! Bir yazar olarak Birol Güven’in başarısı ortada; senaryo, toplumumuz ve aile yapımızla ilgili pek çok ayrıntıyı yakalıyor. Bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Şundan dolayı: Bazen, gündelik hayatta, bir konuyla ilgili yaptığım yorum veya bir meseleye sinirlendiğim zaman verdiğim tepki Aras’ın hemen dikkatini çekiyor. “Aynı Haluk gibi konuştun baba!” diyor.
Ve son olarak: Yes, Eren may have no problem, but this year Galatasaray does!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder